دختری با هفت اسم(داستان فرار از کره شمالی)

دختری با هفت اسم-داستان فرار از کره شمالی

بیشتر ما که به اخبار جهان توجه می کنیم ، می دانیم که در کره شمالی شرایطی خاصی وجود دارد کشوری با بینش دیکتاتوری و کاملاً داری شرایطی خفقان است. مردمی که حتی اجازه دسترسی به اینترنت را ندارند و تنها یک کانال تلویزیونی را میتوانند تماشا کنند.

بخوانید|فرار از اردوگاه 14|

اما با این حال مردم کره شمالی به غیر از دانستن نام رهبر کیم جونگ اون (و پدر و پدربزرگش قبل از او) ، بیشتر آنها از چگونگی ناامیدکننده اوضاع اطلاع ندارند – یک دیکتاتوری کاملاً سرکوبگر جزئیات زندگی در کره شمالی را همچنان تحت فشار قرار می دهد.

دختری با هفت اسم نوشته هیئون سئو لی به زندگی در تحت نظر بی رحمانه ترین دیکتاتوری های جهان و داستان مبارزه هیئون سئو لی برای جلوگیری از اسارت و بازگشت دوباره به کشور و نجات  خانواده اش برای رسیدن آزادی می پردازد.

هیئون سئو لی در کودکی در حال رشد در کره شمالی یکی از میلیون ها زندانی بود که توسط یک رژیم مخفی و وحشی کمونیستی گرفتار شده بود. خانه او در مرز با چین تا حدودی او را در معرض جهان فراتر از کره شمالی قرار داد ، و هنگامی که قحطی دهه 1990 اتفاق افتاد ، او فکر میکرد کشورش چقدر شگفت انگیز است؛اما طولی نکشید که سرانجام متوجه آن شد که فقط به او تلقین شده بود که کشورش بهترین کشور برای زندگی میباشد.

در نهایت او 17 ساله بود و تصمیم گرفت از کره شمالی فرار کند. اما هرگز تصور نمی کرد که دوازده سال طول خواهد کشید تا دوباره در کنار خانواده اش زندگی کند.او نمی توانست برگردد ، زیرا شایعات مربوط به فرار او در حال گسترش بود  او و خانواده اش می توانستند مجازات های مقامات دولتی  شامل زندان ، شکنجه و اعدام احتمالی در ملاعام را متحمل شوند.

در عوض هیئون سئو لی در چین ماند و در تلاش برای برای زندگی کردن در چین و به امید نجات خانواده اش به سرعت زبان چینی را آموخت.و 12 سال بعد ، او در یک ماموریت جسورانه به  و کره شمالی برمی گردد تا مادر و برادرش را در یکی از سفرهای سخت ، پرهزینه و خطرناک که می تواند در زندگی اش تجربه کند به کره جنوبی منتقل کند.

مشخصات کتاب

انتشارات:نشر کوله پشتی

تعداد صفحه:432

مترجم:الهه علوی

خرید کتاب دختری با هفت اسم با تخفیف ویژه

بریده های از کتاب دختری با هفت اسم

ترک کردن کره ی شمالی به ترک کردن هیچ کشوری شباهت ندارد. بیشتر شبیه رفتن از جهانی دیگر است. هر چقدر هم از آن دور شوم، باز هم جاذبه اش رهایم نخواهد کرد. حتی برای کسانی که در آن کشور، رنج زیادی کشیده اند و از جهنم فرار کرده اند هم ممکن است زندگی در دنیای آزاد چنان دشوار باشد که برای کنار آمدن با آن و یافتن خوشبختی دست و پا بزنند. حتی بعضی از آن ها تسلیم می شوند و به زندگی در آن جای تاریک برمی گردند-درست مثل خود من که وسوسه شدم برگردم، آن هم بارها. اما واقعیت این است که من نمی توانم برگردم. درست است که رویای آزادی کشورم را در سر می پرورانم، اما کره ی شمالی هنوز بعد از گذشت سالیان سال، مثل همیشه، کشوری بسته و ظالم است، و اگر زمانی برسد که بتوانم با امنیت خاطر به آن برگردم، احتمالا در کشور خودم غریبه خواهم بود.

دلم می‌خواهد هویت کره‌ای‌ام را دور بیندازم و نشانی که رویم زده را پاک کنم. اما نمی‌توانم. نمی‌دانم دلیل اصلی‌اش چیست، اما فکر می‌کنم به‌خاطر دوران بچگی شادی است که داشته‌ام. در بچگی، همین‌که آگاهی‌مان به جهان بیشتر می‌شود، حس می‌کنیم به چیزی بزرگ‌تر از خانواده‌مان تعلق داریم، به کشورمان. قدم بعدی این است که به‌عنوان یک شهروند جهان، خود را انسان بدانیم. اما در من، این بخش از رشد متوقف شد. طوری بزرگ شدم که تقریباً هیچ‌چیز از جهان خارج نمی‌دانستم، جز آنچه از چشم حکومت به نمایش گذاشته می‌شد.

تنها وسیلۀ لوکسی که برای خانۀ جدیدمان خریدیم، یک تلویزیون رنگی توشیبا بود که طبقۀ بالای اجتماعی یک خانواده را نشان می‌داد. تلویزیون افق دید من و مین‌هو را به‌طرز چشمگیری وسیع کرد؛ نه به خاطر اخباری که پخش می‌کرد- ما تنها یک کانال داشتیم، تلویزیون مرکزی کره، که مرتب برنامه‌های طولانی و تکراری نشان می‌داد از بازدیدهای رهبر کبیر و رهبر عزیز از کارخانجات و مدارس و زمین‌های کشاورزی.