شعر حسین صفا آهوی بی چشم
آرزویی ست آهوی بی چشم
چشم های بدون آهو را
سر پناهی ست گربه سان بودن
بَبر های بریده بازو را
من فقط بَبرواره ای بودم
با خطوطی به پشت و پیشانی
-جای شلاق ها که می سوزند
تا به یادم بیاورند او را-
بَبر پیری که زیر دندان و
تیزی ناخنش ، هر از گاهی
بچه آهوی چشم مظلومت
با گلو می بُرید چاقو را
پیر دنیا ندیده! عقلت کو؟
تله را از طلا نباید ساخت
اشک صیاد می گریزاند
گلّه ی فیل های ترسو را
ابروان کسل کننده ی تو
بیش از اندازه انحنا دارند
از چه اصرار می کنی زن ها
دوست دارند مرد اخمو را؟
برخی از رودخانه ها خود را
یک بغل باتلاق می بینند
در سرم دست های متّصلی
یاد هم می دهند زانو را
دود های عمیق این سیگار
که پراکنده می کنید مرا!
عکس هایی که برده اید از یاد
رنگ های پریده ی او را!
من فقط قهرمان محتوم
ماراتن های بی سرانجامم
که فقط چال می کنم در خود
پایکوبانِ روی سکّو را
مثل موشی که دم بریدگی اش
شبهه ی موش مردگی دارد
مثل موشی که چون بدون دُم است
به دلش بسته است جارو را
می دوم با فراری از یک فیل
می روم با خطوطی از یک بَبر
با خطوطی که می کشند به دوش
چشم های بدون آهو را