خسرو شکیبایی
شعر دیگر جوان نمی شوم
وقتی درخت در راستای معنی و میلاد بر شاخه های لخت
پیراهن بلند بهاری دوخت با اشتیاق رفتم به میهمانی آئینه اما دریغ
چشمم چه تلخ تلخ، پاییز را دوباره تماشا کرد و دیگر جوان نمی شوم
نه به وعده ی عشق و نه به وعده ی چشمان تو
و دیگر به شوق نمی آیم نه در بازی باد و نه در رقص گیسوان تو.
چه نامرادی تلخی و دریغا ، چه تلخ تلخ فرو می ریزم
با سنگینی این غربت عمیق در سرزمین اجدادی خویش
و دریغا، چه عطشناک و پریشان پیر می شوم در بارش این گستره ی تشویش
در خانه ی خورشید ها و خاطره ها دریغا بر من، چگونه فراموش می شود؟
سبد ها و سفره هایی که سالهاست
نه سیب را می شناسند و نه مهربانی را
و دریغا بر من، چه لال و بی برگ و بال پیر می شوم
در این سوی دیوارهایی که از من دزدیده اند سیب را
و جان مایه ی سرود های جوانی را و دیگر جوان نمی شوم
نه به وعده ی این بهاری که آمده است و نه به وعده ی آن شکوفه های یخ زده!
«شعر:محمدرضا عبدالملکیان»
«صدا:خسرو شکیبایی»