شفیع کدکنی
شعر منگر بر رخ زردم
شعله ی آتش عشقم منگر بر رخ زردم
همه اشكم همه آهم همه سوزم همه دردم
چون سبويي كه شكسته ست و رخ چشمه نبيند
كو اميدي كه دگرباره هم آغوش تو گردم
لاله صبح بهارم كه درين دامن صحرا
آتش داغ گلی شعله كشد از دم سردم
كس ندانست كه چون زخم جگر سوز نهاني
سوختم سوختم از حسرت و لب باز نكردم
جلوه ي صبح جوانی به همه عمر نديدم
با خزان زاده ام آری گل زردم گل زردم