شفیع کدکنی
شعر بخوان به نام گل سرخ از شفیعی کدکنی
بخوان بنام گل سرخ در صحاری شب
كه باغ ها همه بیدار و بارور گردند
بخوان، دوباره بخوان، تا كبوتران سپید
به آشیانه ی خونین دوباره برگردند.
بخوان به نام گل سرخ، در رواق سكوت
كه موج و اوج طنینش ز دشت ها گذرد؛
پیام روشن باران،
زبام نیلی شب،
كه رهگذار نسیمش به هر كرانه برد.
ز خشك سال چه ترسی!
كه سد بسی بستند:
نه در برابر آب،
كه در برابر نور
و در برابر آواز و در برابر شور
در این زمانه‌ی عسرت،
به شاعران زمان برگ رخصتی دادند
كه از معاشقه ی سرو و قمری و لاله
سرودها بسرایند ژرف تر از خواب
زلال تر از آب.
تو خامشی، كه بخواند؟
تو می روی، كه بماند؟
كه بر نهالك بی برگ ما ترانه بخواند؟
از این گریوه به دور،
در آن كرانه، ببین:
بهار آمده،
از سیم خادار، گذشته
حریق شعله ی گوگردیِ بنفشه چه زیباست!!
هزار آینه جاریست.
هزارآینه اینک
به همسرایی قلب تو می تژد باشوق
زمین تهی است ز رندان
همین تویی،تنها
که عاشقانه ترین نغمه را دوباره بخوانی
“…….حدیث عشق بیان کن،به هر زبان،که تو دانی….”