شعر دانه و دام در اين راه فراوان اما
نتوان گفت كه اين قافله وا‌مي‌ماند
خسته و خُفته از اين خيل جدا مي‌ماند
اين رَهي نيست كه از خاطره‌اش ياد كني
اين سفر هم‌رَهِ تاريخ به‌جا مي‌ماند
دانه و دام در اين راه فراوان اما
مرغِ دل سير زِ هر دام رها مي‌ماند
مي‌رسيم آخر و افسانه ی واماندنِ ما
همچو داغي به دلِ حادثه‌ها مي‌ماند
بي‌صداتر زِ سكوتيم، ولي گاهِ خروش
نعره ی ماست كه در گوشِ شما مي‌ماند
بِرويد اي دلتان نيمه كه در شيوه ی ما
مرد با هر چه سِتم، هر چه بلا مي‌ماند