علیرضا آذر
شعر تومور 3 از علیرضا آذر
این روزها
اینگونه ام:
فرهادواره ای که تیشه خود را گم کرده است
آغاز انهدام چنین است
اینگونه بود آغاز انقراض سلسله مردان
یاران
وقتی صدای حادثه خوابید
بر سنگ گور من بنویسید:
– یک جنگجو که نجنگید
اما …، شکست خورد
می روم تا درو کنم خود را … از زنانی که خیس پاییزند
از زنانی که وقت بوسیدن … غرق آغوشت اشک میریزند
میروم طرح غصه ای باشم … مثل اندوه خالکوبی هاش
میروم تا که دست بردارم … از جهان مخوف خوبی هاش !
مثل تنهایی ِ خودم ساکت … مثل تنهایی ِ خودم سر سخت
مثل تنهایی ِ خودم وحشی … مثل تنهایی ِخودم بدبخت !
هر دوتا کشته مرده ی مردن … هر دوتا مثل مرد آزرده
هر دوتا مثل زن پر از گفتن … هر دوتا پای پشت پا خورده
ما جهانی شبیه هم بودیم … آسمان و زمینمان با هم
فرقمان هم فقط در اینجا بود … او خودش بود و من خودم بودم
در نگاهش نگاه میکردم … در نگاهش دو گرگ پنهان بود
نیش تیز کنار ابروهاش … او هم از توله های آبان بود
با توام قاب عکس نارنجی … با توام زر قبای پاییزی
در نگاهت حضور مولانا است … پا رکاب دو شمس تبریزی!
توی چشمت دوباره ماهی ها … توی چشمت عمیق اقیانوس
توی چشمت همیشه دعوا بود … بین هر هشت دست اختاپوس
توی چشمت چقدر آدم ها … داس ها را به باغ من زده اند
سیب بکری برای خوردن نیست … تا ته باغ را دهن زده اند
در سرت دزد های دریایی … نقشه ام را دوباره دزدیدند
اجتماعی که سارقت بودند … از تو غیر از بدن نمیدیدند
از تو غیر از بدن نمیخواهند … کرم هایی که موریانه شدند
عده ای هم که مثل من بودند … ساکنان مریض خانه شدند
ساکنان مریض خانه شدیم … حال ما را اگر نمیدانی
عقربی را دچار آتش کن … این چنین است مرد آبانی !
ماده جغد سفید من برگرد ! … بوف کورم ، چقدر گمراهی ؟
من هدایت شدم..خدا شاهد ! … بار کج هم به منزلش گاهی…
بار کج هم به منزلش برسد … آه من هم نمیرسد به تنت
قاصدک های نامه بر گفتند … شایعه است احتمال آمدنت
عشق من در جنون خلاصه شده … دست من نیست ، دست من ، عشقم !
دست من ناگهان به حلقومت ! … مرگ من ،دست و پا نزن عشقم !
من مریضم که صورتم سرخ است … شاهدی که چقدر تب دارم
اندکی دوست رو به رو با من … یک جهان دشته از عقب دارم
در سرم درد های مرموزی است … مغزم از شعر مرده پر شده است
خط و خوط نوار مغزی گفت … شاعر این شعر هم تومور شده است
من سه تا نطفه در سرم دارم … جان من را سه شعر میگیرد ؟
خط و خوط نوار مغزی گفت : … فیل هم با سه غده میمیرد !
بیت هایی که آفریدمشان … در پی روز قتل عام منند
هر مزاری علیرضا دارد … کل این قبر ها به نام منند
مرگ مغزی است طعم ابیاتم … مزه ی گنگ و میخوشی دارم
باورم کن که بعد مردن هم … حس خوبی به خود کشی دارم !
کار اهدای عضو هایم را … به همین دوستان اندکم بدهید
چشم و گوشم برای هر کس خواست … مغز من را به کودکم بدهید
در سرم رنج های فرهاد است … یک نفر بعد من جنون باید!
تیشه ام را به دست او بدهید … بعد من کاخ بیستون باید
وای از این مرد زرد پاییزی … وای از این فصل خشک پاخوردن
وای از این قرصهای اعصابی … وقت هر وعده بیست تا خوردن
مرد آبانی ام بفهم احمق! … لحظه ای ناگهان که من باشم
هر چه ضد و نقیض در یک آن … کوچک بی کران که من باشم
مرد آبانی ام که قنداقی … وسط سردی کفن بودم
بعد سی سال تازه فهمیدم … جسدی لای پیرهن بودم !
جسد شاعری که افتاده … از نفس از دوپا از هر چیز
سال تحویلتان بهار اما … سال من از اواسط پاییز
زردی ام از نژاد فصلم بود … سرخی ام از تبار برگی که
روز میلادم از درخت افتاد … زیر رگباری از تگرگی که
از تبار جنون پاییزی … کاشف لحظه های ویرانی
عقربی در قمر تمرکیدیم … وای از این اجتماع آبانی
من توام من خود توام شاید … شعر دنبال هردومان باشد
نیمه ای از غمم برای تو تا … خودکشی مال هر دومان باشد…