حسین پناهی؛من و نازی

شعر من و نازی از حسین پناهی

نازی: بیا زیر چتر من که بارون خیست نکنه
میگم که خیلی قشنگه که بشر تونسته آتیشو کشف بکنه
و قشنگتر اینه که
یادگرفته گوجه را
تو تابه ها
سرخ کنه و بعد بخوره
راسی راسی؟ یه روزی
اگه گوجه هیچ کجا پیدا نشه
اون وقت بشر چیکار کنه؟
من: هیچی ناری
دانشمندا تز میدن تا تابه ها رو بخوریم…
وقتی آهنا همه تموم بشه
اون وقت بشر
لباسارو میکنه و با هلهله
از روی آتیش میپره
نازی: دوربین لوبیتل مهریه مو
اگه با هم بخوریم
هلهله های من و تو
چطوری ثبت میشه؟!!!
من: عشق من…
آب ها لنز مورب دارند
آدمو واروونه ثبتش میکنند
عکسمون تو آب برکه تا قیامت میمونه…
نازی: رنگی یا سیاه سفید؟
من: من سیاه و تو سفید…
نازی: آتیش چی میشه؟ تو آبا خاموش نمیشن آتیشا
من: نمیدونم والله…
چتر رو بدش به من
نازی: اون کسی که چتر رو ساخت عاشق بود؟
من: نه عزیز دل من، آدم بود…

دانلود دکلمه با صدای حسین پناهی